تنها تو را یار می خواهم...

باز هوس نوشتم میکنم

    باز مرا به نوشتن وا میداری

          از تو نوشتن تمامی ندارد...

                   پس می نویسم...

باز مثل همیشه با عشق آغاز می کنم

  با عشق بی انتها به دستان گرم تو

           با عشق وصف نشدنی به لبخند تو

                و با عشق تکرار نشدنی به دل مهربان تو

جز تو چه کسی می تواند یار من باشد

یاری صبور و عاشق

                       با دلی دریایی

                              و دستانی به سخاوت آسمان

جز تو کدامین مرد می تواند یار من باشد

وقتی دل بسته و بی قرار تو ام

       و تمامی لحظات شیرین زندگی ام

                از تو سرچشمه می گیرد

جز تو چه کسی می تواند نقاش لحظه ها باشد

و چنین رنگ بپاشد دیواره ی دلم را

     آبی شود سقف بی رنگ آسمان دلم

             سرخ شود لحظه های بی قراری دستانم

                                     و سبز شود نگاه خسته و بی تابم

تنها دل رنگین تو می تواند

                 دنیای بی رنگم  را رنگی کند...

چگونه جز تو یار دیگری برگزینم

وقتی در جای جای شهر تو را می بینم

تو را حس می کنم

                 تو را می بویم

                     و تو را می جویم

چشمان من در جستجوی عشقی عمیق است

     که درون مرا از نگاهم بفهمد

               و جز تو هیچکس چنین نیست

پس بارها و بارها می گویم

که تو معجزه گر زندگی من هستی!

من یار می خواهم...ولی تنها تو را

       در این دنیای هفت میلیاردی

             تنها یک یار برای من وجود دارد

                        و همه ی دنیا تنها تویی...