دلنوشته های من و عشق غیرممنوعم!
وقتی باران عشق باریدن گرفت هرگز چتری بر ندارید .دلنوشته های من و عشق غیرممنوعم!
وقتی باران عشق باریدن گرفت هرگز چتری بر ندارید .گاهی وقت ها...
یک وقت هایی سکوت میکنم
وقت هایی که
حرف هایم جایی گیر کرده اند
یا لابلای نفس های بریده بریده ام
یا در پس سنگینی نگاهم
و یا در ژرفای صدای معمولی ام
به سراغ دلنوشته هایم می روم
خط به خط می خوانم‌شان
اما
هیچ کدام کلید قفل کلماتم نیستند
آنوقت است که دلنوشته‌هایم را کناری می گذارم
و چشمانم را می بندم
گاهی وقت ها
سرزمین کلماتم را گم میکنم
و دست به دامان نقشه طبیعت درونم می شوم
طبق نقشه ..می‌روم و می‌روم....
گاهی در جنگل انبوه افکار گم می شوم
گاهی در کویر خشک سکوت خسته می شوم
و گاهی نیز در کوهستان خواسته هام سردرگم می شوم
آنوقت است که نقشه را کناری می گذارم
و چشمانم را می بندم
یک وقت هایی
صدای خودم را نمی شنوم
به سراغ دفترچه راهنمای فریاد می روم
فریاد بی صدا، فریاد درون، فریاد بلند...
هیچ کدامشان به کارم نمی آیند
آنوقت است که دفترچه را کناری می گذارم
و چشمانم را می بندم
گاهی اوقات فصل ها جابجا می شوند
بعد از بهار پاییز می آید و پاییز می ماند
بی بهار
و دو سه پاییز تکرار می شود
خسته می شوم از برگریزان زرد و نارنجی
و پناه می برم به جادوی فصل ها
ورق میزنم..ورق میزنم...ورق می زنم...
اما هیچ دلیلی پیدا نمیکنم
آنوقت است که جادو را کناری می گذارم
و چشمانم را می بندم
یک وقت هایی پیش می آید
که آرامشم را جایی جا می گذارم
بی قرار می شوم و کلافه
آخر می دانی
آرامش یعنی داشتن خیلی چیزها
مثلا خنده ...شادی...خوشحالی
مثلا سرزندگی..بیخیالی... بی بهانگی
مثلا عشق ورزیدن...دوست داشتن... دوست داشته شدن
وقت هایی که آرامشم را گم می کنم
از همیشه تلخ ترم
چون نمی دانم سراغ چه باید بروم
تا دوباره آرامشم را به دست بیاورم
آنوقت است
که تو می آیی
با کوله‌باری از دلنوشته و کلید کلمات من
در دستت نقشه طبیعت درون من
در جیبت دفترچه ی صدای من
در چشم‌هایت جادوی فصل های من
و در وجودت آرامش زندگی من
گاهی وقت ها تو می آیی
تو می آیی و اوضاع من روبراه می شود
فقط کافیست دست در کیف خود کنی
و یک خاطره بیرون بکشی
تا مرا ببری به باغ یادواره های زیبایمان
و حرکت به سوی شب های بی پایان
و ستاره های بی شمار
و آنوقت است
که من دیگر چشمهایم را نمی بندم
تو دست مرا میگیری
و پا به پای من
فصل ها و روزها را قدم میزنی
تا من نترسم از دلدادگی
و نهراسم از فراموشی
و عاشق صبح ها باشم
که در کنار تو چای بنوشم
و آفتاب مهربان بر گونه ام بتابد
و جای بوسه تو را گرم تر کند
من تو را میخواهم
برای آن که دوستت داشته باشم
چون جای خالی همه ی کلمات زندگیم
با همین گزینه ی مناسب پر می‌شود:
... "تو" ...
