مهربانترین همراز

به خانه ی قلبم بیا

مگر نمی بینی از شوق دیدنت

در اسمان غزل پرسه می زنم

به دیدارم بیا

مگر فراموش کرده ای

این تن سرد و یخ زده ام

تشنه ی گرمای دستانت است

سکوتت را بشکن

بگذار اشکهایم بهانه ای باشد برای سنگینی دلم

ای مهربانترین همراز

بگذار پروانه گی کنم برای شمع وجودت

بگذار

هنگامی که نامت از خانه ی دلم می گذرد

هر چه لحظه ی بی تو بودن است غروب کند

ای آشنا ترین آشنای من

بگذار در این صفحه ی کوچک

نقش تو را حک کنم

دستانت را به سوی من بگشا

جز آغوشت به جای دیگری تعلق ندارم