دلتنگی های ممنوع من

دلم پر  از تنهاییست

پر از دلتنگی

و پر از خواستن حضورش....

با خود آرام زمزمه می کنم
... دلم تنگ است...

... دلم تنگ است...

... دلم تنگ است...

اما از خود می پرسم:دل تنگی برای چیست؟

در پاسخ به خود می گویم:
شاید دلم برای تابش دل انگیز آفتاب تنگ است
و شاید هم برای اندکی لبخند …

اما می دانم که دلم برای یار دیرینه ام تنگ است

برای این یگانه عشق ممنوعم !!!!

برای قطره ای از محبتش و شاید هم ذره ای از دوست داشتنش تنگ است

اری دلم برای صدایش تنگ است

همان صدای گرمی که با لبخند به من گفت: فکر کنم این بار آخر باشد

و بی قراری ام از همان وقت آغاز شد

 او رفته است

به سفری طولانی و بی من.....

دلتنگ گریه کردن هستم

به یاد می آرم زمانی راکه در حضورش اشک می ریختم

و دستان مهربانش گونه های خیسم را نوازش می نمود

و اشک

شاید بهانه ای بود برای لمس مهربانی اش....

  به یاد می آورم که چه آرام رفت از مقابلم  ..

و تنها یادگارش

همان لبخندی بود که وقتی برای آخرین بار صدایش کردم به من هدیه کرد

و حال

به یاد آن خاطرات شیرین

می خندم
و خنده ام چه غم آلود است…

کاش زودتر سفر تمام شود

ای ممنوع ترین دلتنگی

این دل کوچک بی طاقت تر از این حرفهاست.......