دوستت دارم

ای عشق ممنوع من!
چه زیباست در کنار تو ماندن، در آغوش تو آرامیدن و در دستهای مهربان و گرم تو غرق شدن

آنروز که مهمان قلبم شدی ، خوب به یاد دارم ،
روزی که شاخه گل سرخ روی صندلی حکایت از بوسه هایی داشت که به گلبرگ هایش زده بودی به یاد گونه ی سرخ من!
روزی که پیوسته به دیدارم می آمدی، با بهانه هایی واهی، و حکایت دلتنگی های زود هنگام ولی شیرینت!
و آنروز که چشمانم با چشمان تو دیدار کرد ، دانستم ، دیر زمانیست که می شناسمت...آنروز با خود گُفتم کسی را یافته ام که دوستم دارد، فراوان، و او را دیگر از دست نخواهم دادیادم هست آن هنگام که عاشقت شدم و دست نوشته هایم رنگ و بوی تو را گرفت با خودم پیمان بستم که تنها نگاه عاشقم را وقف چشمان مهربان تو کنم تا فردا روزی پشیمان نباشم ...
پشیمان نباشم که چرا آنگونه که لایقش بودی دوستت نداشتم ،
پشیمان نباشم نباشم که چرا آنقدر که تو دوستم داشتی دوستت نداشتم،
پشیمان نباشم که چرا عشقم را ابراز نکردم ، عمل نکردم به آنچه می گویم تا اثباتی باشد بر حرفهای عاشقانه ام ...

واینک نیز، همچنان ، بر عهد خود وفادارم
و پیمانی دوباره می بندم
که خورشید نگاهم بر هیچ افق دیگری جز وجود تو طلوع نکند
و بر هیچ کس جز تو نتابد ...

اماعشقم را در سینه پنهان
و قلبم را از هرکس مخفی خواهم کرد تا دور از چشمانت کسی آن دو را از من نگیرد،
پنهانی دوستت خواهم داشت تا کسی دستهایت، این پناهگاه گرم و عاشق را از من نگیرد،
و اگر دلتنگت شدم، شبانه برایت اشک خواهم ریخت تا وقتی در رویایم مرا در آغوش می کشی همه خواب باشند!!!!

و اینک بر بلندای قله ی مهربانی ها نام تورا فریاد می کنم ،
و این را می دانم که گذر ثانیه ها ،افزاینده ی مهر و محبتم به توست
چرا که آموخته ام : دوست داشتن دل می خواهد نه دلیل!!!

می خواستم زیباترین کلام را به یاری بگیرم ،
تا صمیمانه ترین دوستی را تقدیمت کنم ، ذهنم یاری نکرد .
پنداشتم که ساده نوشتن چون ساده زیستن زیباست

پس ساده و بی تکلف می گویم :

دوستت دارم ای عشق ممنوع من!